Nooit een uitdaging uit de weg gaan, dat typeert Marloes. Marloes is een van de Inreda AP®-gebruikers en niets is haar te gek. Ze is druk bezig met de voorbereiding van haar nieuwe avontuur: Marathon des Sables. Lees haar ervaringen in deze blog, iedere keer wanneer ze iets beleeft tijdens haar reis naar Marathon des Sables praat ze je bij.
Blog 1: een nieuw avontuur
5 februari 2024 – Afgelopen april zat ik in het vliegtuig richting Brazilië. De film die ik volgde was net afgelopen en ik drukte op het knopje documentaires. Een bijzonder beeld verschijnt op het scherm: een prachtig woestijnlandschap onder de opkomende zon, waar mensen met kleine backpacks rennen. Toen ik dit zag was meteen mijn interesse gewekt. Na het afkijken van de documentaire wilde ik meteen meer weten. Gaaf! Wat is dit?
Ik ben Marloes, een sportieve vrouw van 37 jaar en eigenaresse van het bedrijf Life4Balance. Naast dat ik mensen help met het vinden van een goede balans in het leven door middel van beweging, voeding en mentale fitheid, ben ik een avontuur-junkie.
Ik vind het belangrijk om mezelf te blijven uitdagen, te blijven groeien en mijn grenzen te verleggen. Daarnaast wil ik mij niet laten beperken door mijn ziekte, want vanaf mijn 19de ben ik gediagnosticeerd met diabetes type 1. Ik heb allerlei behandelmethodes gehad: insulinepennen, pompen zonder of met sensoren, en nu alweer 2,5 jaar de Inreda AP®, een bi-hormonale kunstmatige alvleesklier. De Inreda AP® is een automatisch systeem (closed loop) en reguleert zelfstandig de bloedglucosewaarde door de toediening van insuline en glucagon.
Ik ben één van de 125 mensen die in de testfase hiermee is gestart. En voor mij vergt dit nog steeds het nodige uitzoekwerk met het dagelijks leven, voeding, krachttrainingen, wedstrijden, hiketochten van een week en marathons. Ik ben van mening dat het belangrijk is om te verkennen wat mogelijk is met de Inreda AP®. Niet alleen voor mijzelf, maar voor de wetenschap en voor de nieuwe generatie mensen met diabetes type 1. Want eenvoudig is het niet. Daarom denk ik dat het goed is om uit te zoeken hoe de Inreda AP® zo breed mogelijk ingezet kan worden.
Marathon des Sables 2024, wat is dat?
De beelden in het vliegtuig naar Brazilië waren een trigger voor dit nieuwe avontuur. Ik ga een nieuwe uitdaging aan, namelijk Marathon des Sables in april 2024. Maar wat is dat precies? Even alle feiten even op een rijtje:
- In Marokko door de woestijn, totaal 252 km (de exacte afstanden krijg je ter plekke)
- 6 etappes:
- Etappe 1 en 2 tussen de 35/40 km
- Etappe 3 long stage 70/90 km, door de nacht
- Etappe 4, 5 en 6 tussen de 35/40 km
- Zelfvoorzienend (water en bivak worden geregeld)
- Voeding, exact afgestemd, minimaal 2000 kcal per dag
- Backpack waarin je alles met je meedraagt, tussen de 6 en 12 kg
En dit onder de warme zon, door de zandvlaktes van de woestijn, tot aan de laatste stap over de finish!
Veel mensen vragen mij: ‘Maar waarom toch al die avonturen?’ Mijn visie in het leven is om in mogelijkheden te denken en vooral TE DOEN. Ondanks dat ik diabetes type 1 heb, is er fysiek en mentaal zoveel mogelijk. Dat begint met het vinden van je eigen kracht, uit je comfort zone te stappen, jezelf uit te dagen en je grenzen te verleggen. Hierdoor geloof ik dat je groeit als mens, zowel met of zonder medische ziekte/beperking.
Daarom wil ik deze uitdaging, de MDS, aankomende april aangaan. Met een team van experts ga ik bijhouden wat deze uitdaging doet met mijn lijf en hoe het reageert op de warmte. Maar ook wat het doet met de verhoudingen van hoeveelheid insuline en glucagon die ik verbruik, wat de mogelijkheden van het apparaat zijn en wat voor invloed de warmte erop heeft.
De reis er naar toe
Een medaille om je nek krijgen na de laatste stap van de 252 kilometer durende tocht is natuurlijk iets geweldigs om over te dromen! Maar als je goed nadenkt dan begint het avontuur al vanaf het moment dat je de bevestiging ontvangt dat je je hebt ingeschreven. De hele reis naar het startpunt van de marathon zit al bomvol ervaringen die je mentaal en fysiek mag meemaken en uiteindelijk ook mag doorgeven. Dát is voor mij goud waard!
You are your own limit. Ik neem je graag mee in de laatste maanden voorbereiding tot en met het avontuur in april! Dat kan via deze blog maar ook via mijn instagramkanaal: @marloes_olde_agterhuis
Blog 2: Alleen ben ik goed, samen ben ik beter!
Inmiddels zijn de laatste twee maanden van het avontuur Marathon des Sables (MDS) ingegaan. Om precies te zijn nog 62 dagen. Ik kan niet wachten op het avontuur zelf, maar eigenlijk begint deze al veel eerder. Voor mij begint het avontuur al op het moment dat je geprikkeld wordt. Het moment dat er iets in je hoofd en lijf geactiveerd wordt waardoor je nieuwsgierigheid de overhand krijgt en je op onderzoek gaat. Het proces is gestart!
Het creëren van een team
De mensen waarmee je het avontuur deelt zijn op één hand te tellen. Door met zo’n kleine ploeg samen te werken ontstaat enthousiasme, maar ook angst en onzekerheid. Totaal uit je comfortzone het onbekende in worden getrokken zorgt voor weerstand. Dit geldt niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Zo heb ik ook momenten dat ik twijfels krijg en onzeker ben. Hierom is het dan ook cruciaal om een team te bouwen die jou steunt. En dit is waar ik vol gas mee ben begonnen!
In mijn team zitten mede MDS’ers (bedankt!) om elkaar te inspireren en te helpen waar nodig, maar ook om het enthousiasme én de gezonde spanning mee te kunnen delen. Daarnaast oud deelnemers van de MDS die mij informatie geven over de marathon.
Ook is Inreda Diabetic deel van mijn team. Zij ondersteunen mij met het gebruik van de Inreda AP®, er is namelijk veel voorbereiding voor nodig om zo goed mogelijk door de woestijn te komen met alle materialen van de pomp. Naast Inreda Diabetic helpt mijn diabetesverpleegkundige ook heel goed, en neemt ze met een grijns mijn avonturen tot zich.
Samen onderzoeken wij wat de mogelijkheden zijn en wat de juiste instellingen voor mij zullen zijn. Dit is voor mij dan ook heel belangrijk: niet dat ik iemand eerst hoef te overtuigen, maar juist kijken naar de opties!
Op naar de aankomende trainingen!
Blog 3: Trainen in de warmte op Curaçao
Ik ben een bofkont, ik ben uitgenodigd om mee te gaan met klanten naar Curaçao. Eigenlijk voelt het als familie. Zo kon ik hen in beweging houden, genieten van het warme weer en natuurlijk de gezelligheid met elkaar.
En laat het dan nu ook perfect uitkomen om proef te draaien voor mijn MDS trainingen in het warme weer.
Statistieken
Vrijdag 26 januari vlogen we richting Curaçao. We kwamen in de avond aan (rekening houden met een tijdsverschil van 5 uur terug in de tijd). Vanaf zaterdag 27 januari t/m donderdag 8 februari heb ik de volgende trainingen gedaan:
- 10 ochtendwandelingen van gemiddeld 4,0 km per wandeling
- 6 avondwandelingen van gemiddeld 4,0 km per wandeling
- 6 hardlooptrainingen met een variatie in afstanden van 5 tot 21,2 km. Inclusief opbouwen in het dragen van een backpack van 5 kg naar 6 kg en weer door naar 6,5 kg
- 6 krachttrainingen van elk ruim een uur
De temperatuur in Curaçao was minimaal 30 graden en een gemiddelde luchtvochtigheid van 80%. Daarnaast was vaak de ondergrond niet vlak, veel wegen en paadjes zijn grind en verschillen vele in hoogte, ook wel de echte bushbush paadjes 😉
Naast de hoeveelheid trainingen (wat ik inmiddels ook in Nederland gewend ben), bleef er ook genoeg tijd over om te genieten van het warme eiland.
Alles bij elkaar heb ik ruim 135 kilometer getraind in Curaçao. Nadat ik terug was in Nederland heb ik gelijk een ultraloop van 52 kilometer in het donker vanuit Den Helder naar Castricum gelopen (maar hierover meer in de volgende blog).
Het is inmiddels drie weken op en af trainen, met andere woorden drie weken kilometers opbouwen en één week terug in het aantal kilometers. De laatste week is het afbouwen i.v.m. de 50 km ultraloop. Waarmee de drie weken opbouwen wordt afgesloten.
Testen mee te nemen spullen
Dit was natuurlijk ook een perfecte poging om de materialen uit te proberen. Zoals mijn raidlight 24 liter backpack (lichtgewicht backpack). Zo kon ik kijken wat ik aan water, voeding en materialen voor mijn AP allemaal mee kon nemen.
Voor mijn AP heb ik veel ervaring opgedaan, denk hierbij aan:
- Doen er zich problemen voor met de insuline of glucagon in de warmte?
- Blijven de infusen goed zitten?
- Blijven de sensoren goed zitten zodat ze optimaal werken?
- Hoeveel materialen gebruik ik in deze twee weken, zodat ik weet wat ik mee moet nemen?
Zo kwam ik erachter dat de infusen gewoon goed blijven zitten, maar dat de sensoren iets te snel loslieten. Hierdoor is een extra optie nodig zodat ze beter blijven plakken. Verder is het heel belangrijk dat ik ervaar hoe de instellingen van de Inreda AP zijn in deze warme omstandigheden. Mijn insulinegebruik heb ik twee keer moeten aanpassen, want door het vele bewegen zakt de hoeveelheid insuline die ik nodig heb. Ik begrijp door deze ervaringen steeds beter wat werkt voor mijn lijf.
Tot slot nog wat bonuservaringen
Weinig slaap, maar wel veel rust. Door de jetlag en het feit dat ik een lichte slaper ben, is dit qua aantal slaapuren niet altijd optimaal voor mij. Toch heb ik ook geleerd dat door rust het lichaam aardig kan herstellen. Grote kans dat ik in het bivak ook niet optimaal zal slapen. Dus is het een goede ervaring om wel goed door te blijven trainen zonder optimale slaap.
Dit was een greep uit de totale blog van Marloes. Wil je haar hele blog lezen? Kijk dan vooral even op de site van Life 4 Balance.
Blog 4: Medisch Spectrum Centrum Papendal
Om deel te mogen nemen aan de Marathon des Sables, is een ECG-onderzoek verplicht. Deze moet binnen een maand voor vertrek naar Marokko gebeuren, zodat er een stempel op het beruchte MDS papiertje komt te staan. Met andere woorden: de goedkeuring om te mogen starten met dit avontuur!
Het onderzoek vindt plaats bij het Medisch Sport Centrum Papendal in Arnhem. Om het compleet te maken, wordt er direct ook een VO2Max test (een meting van het maximale (Max) volume (V) aan zuurstof (O2) dat je lichaam kan opnemen en gebruiken tijdens (intensieve) inspanning) gedaan op de loopband.
Dit gaf samen een goed beeld of ik de trainingen in de juiste zones aan het trainen ben en hoe mijn duurvermogen zou zijn.
Als eerste is er de intake met de sportarts en heb ik wat gezonde spanning. En natuurlijk vindt hij het ook interessant dat ik een kunstmatige alvleesklier (Inreda AP) draag. Aangezien de Inreda AP nog zo nieuw is, staat de medische wereld vaak te popelen om hier vragen over te stellen (ze zijn allemaal gek op data 😉 maar die komt pas over een aantal weken).
Bloeddruk, lengte en gewicht werden genoteerd. Met vooral veel plakkers op mijn lijf om te bevestigen. Eerst in rust een ECG. En daarna werd ik in een harnas gehesen met weer de nodige plakkers en een kastje op de rug. Na het warm hardlopen van 4 minuten werd de snelheid elke minuut met 1 km per uur opgehoogd (te beginnen met 7 km per uur). Het ophogen gaat net zolang door, totdat het niet meer gaat.
Naar mijn idee was ik te vroeg gestopt en in eerste instantie, ook niet zo tevreden.
Achteraf was dit misschien niet eens nodig. Ik hoorde bij de 20% aan de bovenkant en mijn zuurstof opname was groot. Dus TOP voor het dieselen (heel lang doorgaan op een rustig tempo) tijdens de MDS.
Waar ik alleen niet op rekende, was dat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Door mijn diabetes type 1 functioneert mijn lichaam niet zoals het hoort. En hoe goed ik ook mijn best doe, hoe weinig ik er soms aan denk of wil denken…. Feiten zijn feiten. Het is met zo’n uitdaging 10 keer zo hard werken om alle ballen hoog te houden. Om mijn lijf in model te krijgen zoals ik graag zou willen. Om bijna “alles” zo te laten functioneren en kloppen, dat het ook mij lukt om de finish te halen.
Ja, ik weet dat ik trots mag zijn op de pogingen die ik waag en waar ik mezelf toe kan zetten. Maar toch onverwachts, het verdriet wat ik voelde vanwege het feit dat ik een auto-immuunziekte heb, hier niks aan kan doen, en dus afhankelijk ben van het toedienen van insuline. Ook dat verdriet mag ruimte krijgen… Avonturen beleef je niet zomaar. Niet alleen fysiek, zeker ook mentaal in de voorbereidingen, die zijn goud waard. Het geeft mij zoveel inzichten. Waar ik sta als mens, hoe ik over mezelf denk, hoe veerkrachtig ik me voel, hoe kwetsbaar het leven is, hoe dankbaar ik mag zijn dat ik in staat ben om iets negatiefs in positiefs te draaien. In mogelijkheden kan denken, verdriet en angst mag voelen, het avontuur te kunnen delen met mensen om mij heen en steun te durven vragen.
De stempel op het beruchte MDS papiertje is binnen. Er moet nog een mail ter bevestiging komen dat er groen licht is. Er was namelijk een klein momentje (10 sec) wat afweek in de test. In 95% van de gevallen is dit niks. Ik vertrouw erop dat mijn uitslag er binnen enkele dagen is. Zodat ik weer wat kan afstrepen van het lijstje. En ik verder ga met me focussen op de laatste drie voorbereidende weken.